TINIMBALAN ING KASETYAN

Dina iki, mas Paul (MP) kèlingan jamané mbiyèn arep mlebu seminari. Kabèh kelakoné tanpa pétung lan rencana, ora kanyana-nyana, yèn dalaning urip manungsa kuwi pancèn dudu mung rancangané dhéwé, nanging uga rancanganing Allah.

MP  :  Pakdhé, yèn dak pikir-pikir uripku saiki, lan ngelingi gèk jaman mbiyèn, pancèné ora kabèh kuwi laras karo karepku dhéwé.

PP   :  Maksudé, apa to, mas?

MP  :  Ya uripku iki, pranyata apa sing dadi idham-idhamanku mbiyèn jaman cilik, ki béda karo kanyataané aku saiki, apa maneh yen ngèlingi, mbiyen ki aku dadi bocah ya “ora ndalan”, sarwa èlèk luwih-luwih bab bekti marang wong tua: uripé ‘dadi lampu nanging ora dadi pepadhang’.

PP   :  Welah….apa kuwi tegesé?

MP  :  Yo dadi lampu: madhangi-sing-turu, ora gelem nyambut gawe utawa rekasa, mung mburu karepé dhéwé, kasenengané dhéwé.

PP   :  badalah….berarti kowe kuwi mbiyèn-mbiyèné ora ana bibit dadi wong apik, ngunu to mas?

MP  :  yo bisa dibilang gitu, pakdhé! hehehe… nanging khan saiki yo mendinglah…

PP   :  Yo pancen koq mas, jenengé urip yèn mung nurut sasenengé dhéwé, apa manèh mung mburu kanikmatan, tundhoné yo ora dadi wong sing apik lan becik. Padhala kabegjaning urip sing sampurna kuwi, yen wong bisa nampa kabèh kabungahan lan kasusahan kanthi setya salaras dhawuh Dalem Gusti.

MP  :  Bener banget, pakdhé! pancèn sing nyenengké karo sing nyusahaké kuwi sing marakaké awaké dhéwé bisa sinau, sinau urip supaya sangsaya sampurna. Kuwi tujuané Allah nitahaké awaké dhéwé, ora sampurna.

PP   :  Lha yèn uripé bisa ngunu kuwi, tegese awaké dhéwé wis tepung/ wanuh karo Sang Kristus.

MP  :  Yupiiii…pakdhé! betul banget kuwi: nampa kasusahan kaya déné rikala nampa kabungahan kuwi sing dadi timbalané awaké dhéwé kabèh, awit pracaya Gusti kang mahatresna. Kuwi sing jenengé katresnan, kuwi sing jenengé kasucian.

PP   :  Yo kuwi, kuduné sing mboksinau terus, mumpung iséh enom; dadi suk yén duwé bojo ki, pancèn wis siap urip bebrayatan kaya sing diprajanjèkaké ana ing janji nikah, setya urip bebarengan ing wektu susah lan bungah, sakit lan sehat; begja lan cilaka.

MP  :  iyo yo, pakdhé! lali je: katresnan kuwi langgeng, kasih itu setia.

---------------------------

Suatu kali seseorang bertanya kepada Ibu Teresa, "Ibu telah melayani kaum miskin di Kalkuta, India. Tetapi, tahukah Ibu, bahwa masih ada jauh lebih banyak lagi orang miskin yang terabaikan? Apakah Ibu tidak merasa gagal?" Ibu Teresa menjawab, "Anakku, aku tidak dipanggil untuk berhasil, tetapi aku dipanggil untuk setia ...."