TOBAAAATTTTT !!!!!

TOBAT!!!TOBAT!!!TOBAT!!!!

Sawijining dina, pakdhe Piter (PP) mung turu bae nang kamar amarga lara untu. Mas Paul (MP) sing biasane jagongan, banjur niliki ana omahe.

MP    :  Weh, pakdhe! Koq ngamar bae, ngapa t?

PP     :  ugh.....t0baat..mas!! tobatt..!!! jiiiaaannn lara banget ki, lara untu.!!

MP    :  Walah...mbok dicabut bae to pakdhe!

PP     :  wedi je! Biasane yo ra lara kaya ngene iki koq.

MP    :  khan biasane, pakdhe! Nek pancen wektune lara, ya mesti bakal lara banget. Mesti ra dirawat to, untune?

PP     :  iyooo je, mas!!! Pokoke mung mangan ngombe telap-telep, ra tau dakpikir bab untu je.

MP    :  yo kuwi, pakdhe!! Mulane urip ki dijaga, aja mung ngrusah-grusuh, apa-apa disikat, ning ra tau diopeni.

PP     :  Iyoo mas, tobat tenan aku, nek rasane kaya ngene iki. Aku bakal ngrawat untuku tenanan, supaya ora lara maneh!

MP    :  ya wes samestine nu, pakdhe! Apa-apa ki kudu dirawat, dijaga, supaya ora rusak. Lha nek wes lara kaya ngunu kuwi, piye jal??

PP     :  iyoo mas, tobat tenan koq!!

MP    :  siiipp...pakdhe! yen wes sadar ngono.

----------------------------

Ora let suwe, pakdhe Piter wes mari saka anggone lara untu. Lan wes kumpul-kumpul maneh karo mas Paul kanca cedhake. Ananging, sabanjure, pakdhe Paul wes lali maneh marang larane untu, banjur bali maneh nglakoni mangan ngombe telap-telep lan males anggone ngrawat lan njaga untune. Wes lali marang niyat sing makantar-kantar rikala ngrasakake larane sing banget marga untune.

Mbokmenawa, ”tobat-tobat” sing dikandhakake pakdhe Piter mung lamis wae, utawa yen pancen bener mbokmenawa mbutuhake komitmen sing tenanan kanthi setya anggone mujudake ”tobat-tobat”e.

Awake dhewe, mbokmenawa uga tau ngalami sing dialami pakdhe Piter, yen ana ing swasana winatesing manungsa, awake dhewe duwe niyat martobat, bali maneh, eling marang Gusti. Ananging mung rikala ”ing situasi winatesing manungsa”. Yen wes luwar saka situasi sing kaya mengkono, awake dhewe bisa lali marang niyat-niyat kuwi mau.

Martobat tegese, tansah setya anggone bali marang Gusti, pulih asih marang Gusti. Kuwi ngemu surasa yen awake dhewe anggone mbangun sikap tobat, ora mung sakdek-saknyek, ananging terus-terusan, supaya kanthi mengkono, awake dhewe sangsaya cedhak karo Gusti, lan pungkasane bisa manunggal karo Gusti.

Mula, tanpa sikap martobat, sengara awake dhewe bisa tetunggalan karo Gusti. Mula, Gusti Yesus ing wiwitan pakaryane, martakake ”Padha Martobata!!” awit yaiku sing dadi dalan sepisanan anggone nampa kartoning Allah, dalan kanggo sarana bisa nggayuh manunggaling kawula kaliyan Gusti.

Martobat, perlu disampurnakake karo ”ngandel marang injil utawa kabar kabungahan”. Kuwi ngemu teges, yen anggone awake dhewe bali marang Allah, ora bisa liwat dalan liya kejaba, kabar kabungahan, yaiku Sang Kristus, Gusti. Ngandel marang kabar kabungahan, tegese, awake dhewe kudu wani, anggone bali, tinuntun dening Gusti Yesus, wani pasrah bongkokan marang Gusti Yesus. Utawa tembung liyane, urip miturut apa sing dipangandikakake Sang Kristus, Gusti. Yen awake dhewe bisa mengkono, kuwi tegese awake dhewe dadi wong sing ngandel.